Rozdział pierwszy.

Mundial skończył się niecałe dwa tygodnie temu a stolica Brazylii nadal nie potrafiła wrócić do normalnego życia. To samo przeszło mi przez myśl kiedy otworzyłam jedną z szaf w naszej garderobie. Otóż szafa ta była wypełniona wszystkimi koszulkami i innymi elementami stroju piłkarskiego mojego Mężczyzny. Lubiłam widok kilkunastu, jaskrawo żółtych koszulek ułożonych na wieszakach obok siebie , które od razu przywoływały wspomnienia. Na początku te miłe, o których myślało się z uśmiechem na twarzy. Potem uśmiech ten zmieniał się w grymas smutku a przed oczami stawała koszmarna sytuacja podczas meczu z Kolumbią. Widząc to w pierwszym momencie przeklęłam na tyle głośno, że kilkanaście rzędów za mną i przede mną musiało to słyszeć. Właściwie, to przekleństwo zlało się z jękiem zawodu brazylijskich kibiców na tyle, że chyba jednak oprócz mnie, nikt go nie słyszał. A później czułam tylko potok łez na swoich policzkach. On też płakał, zwijał się z bólu i krzyczał. Wiedziałam, jak bardzo musi go boleć, bo aż mnie w tym momencie rozbolało całe ciało. Zbiegłam po schodach do ochroniarza, któremu pokazałam swoją wejściówkę, dzięki czemu mogłam znaleźć się w korytarzu prowadzącym do szatni. Stałam tam i cały czas wyglądałam lekarzy, którzy na noszach nieśli poszkodowanego w meczu najważniejszego piłkarza reprezentacji Brazylii. Ochroniarz był na tyle wysoki, że nie musiał specjalnie się wysilać żeby zasłonić mi cały widok. Kiedy jednak usłyszałam głosy lekarzy i jęk bólu, przyłożyłam twarz do swoich rozchylonych ust. Medycy z noszami minęli mnie tak szybko, że nie zdążyliśmy wymienić nawet spojrzenia. Osunęłam się po ścianie a przechodzący akurat psycholog kadry pomógł mi wstać. Przymknęłam oczy na myśl o tym i pogładziłam delikatny materiał wiszącej w szafie koszulki. Bałam się. Baliśmy się oboje. Ja w myślach miałam najgorsze, On nie chciał do siebie takich myśli dopuścić. Ale podejrzewam, że kilka razy zdał sobie sprawę, że mógł skończyć na wózku. Pokręciłam głową jakby chcąc wyrzucić z głowy ten obraz. Był zdrowy, czuł się co raz lepiej. Na tyle dobrze, że mógł bez mojej wiedzy zaplanować nam wakacje w Hiszpanii. Poczułam jak Jego ręce oplatają moją talie a ciepły oddech muska moją szyję. Uśmiechnęłam się, w duchu dziękując, że mamy za sobą jego koszmarną kontuzję. I wreszcie obydwoje możemy odpocząć.

- Jesteś pewien, że nie będą nas tam nękać z aparatami? – spytałam, jednocześnie wplatając palce w jego wilgotne po kąpieli włosy. Jedną z najgorszych dla mnie rzeczy w tym związku było bycie pod ciągłym obstrzałem aparatów i kamer. Nie przywykłam do tego i byłam pewna, że nigdy się to nie stanie.

- Pomyślałem, że jeśli będą wypytywać to menadżer powie im zupełnie inne miejsce po drugiej stronie globu. Wiem, nie jestem geniuszem, ale wtedy może nie znajdą nas tak szybko – złożył na mojej szyi przelotny pocałunek i wrócił do pakowania swoich rzeczy. 

Ja też powinnam to zrobić, a stałam przed jedną z czterech szaf, które znajdują się w garderobie i chłonęłam widok sportowych ciuchów mojego Faceta. Zamknęłam szafę z nieukrywanym żalem i otworzyłam swoją, która była dwa razy większa i wypchana po brzegi. Nie szalałam z zakupami i za każdym razem kiedy otwierałam jej drzwi zastanawiałam się, czy przypadkiem moje ciuchy nie mnożą się bezpłciowo. A zwłaszcza sukienki. Zagadka została rozwiązana, kiedy na gorącym uczynku złapałam Neymara. Miał jakąś dziwną zasadę, albo jakby On to powiedział, tradycje kupowania mi sukienki na każdą naszą ‘miesięcznice’ . A było ich już dwanaście. Znał doskonale mój rozmiar, styl i gust. Poza tym, podobno według niego kobieta w niczym nie wygląda tak pięknie jak w sukience, w dodatku od swojego ukochanego. Może jeszcze w jego koszuli. Miesięcznicową sukienkę, jak to miałam w zwyczaju ją nazywać, zakładałam w wieczór kiedy jedliśmy kolacje z okazji spędzonych razem dni. Pielęgnowaliśmy tę tradycję jak nigdy. Neymar bardziej, ja do tematu miłości zawsze podchodziłam z rezerwą. Ale w tym wypadku, rozum wypadał słabo w pojedynku z sercem, które należało w tej chwili tylko do Niego. Odwróciłam się. Za sobą ujrzałam otwartą walizkę, która wręcz wołała aby wrzucić w nią jakieś ciuchy. Wzięłam głęboki oddech i sięgnęłam na najwyższą półkę. Właściwie to na tą przedostatnią, gdyż na ostatnią nie mogłam dosięgnąć i zwyczajnie postanowiłam zostawić ją pustą. Kilka par szortów, bluzek na ramiączkach i bez ramiączek, trzy stroje kąpielowe, kilka par długich spodni i bluzek na chłodniejsze dni. Kilka swetrów, trzy stroje kąpielowe i sporo kompletów bielizny. Wszystko to wylądowało w walizce szybciej niż mogłabym się spodziewać. Dumna stałam nad samodzielnie zamkniętą walizką a w drzwiach zobaczyłam Neymara.

    - Nie chcę Cię martwić, ale nie mam zamiaru brać osobnej walizki na Twoje kosmetyki – posłał mi buziaka w powietrzu i wyszedł z garderoby, zostawiając mnie wkurzoną, zmęczoną, gdyż zapinanie napchanej walizki trochę pozbawia sił i jednocześnie zastanawiającą się – jak do cholery zmieścić tu jeszcze dwie kosmetyczki?!

Widząc na lotnisku Carle mimowolnie się uśmiechnęłam. Miała w sobie tyle energii i radości jak mało kto. Wydawała się sympatyczną osobą. I takie też pierwsze wrażenie zrobiła na mnie, kiedy poznałyśmy się na loży podczas meczu otwarcia. Potem było już co raz gorzej. Zaczynając od jej pisków a na nadużywaniu portali społecznościowych kończąc. Miała chyba więcej obserwujących niż jej chłopak, gdyż dzieliła się prawie każdym szczegółem z ich życia. W tym momencie na przykład robiła zdjęcie paszportu jej i Davida po to aby podzielić się tym na Instagramie. Spojrzałam na nieco zakłopotanego Davida i znowu uśmiechnęłam się. Nie znaliśmy się za dobrze, co wydawać może się dziwne skoro gra z Neymarem w reprezentacji. Tłumaczyłam sobie zawsze, że jego czułość i miły stosunek do obcych nawet ludzi jest tak tłamszący, że nie dałabym sobie z nim rady. Ale czy na pewno chodziło tylko o to? Wzdrygnęłam się słysząc kobiecy głos, który ogłaszał właśnie całemu lotnisku, że samolot do Costa Brava jest gotowy do przyjęcia pasażerów na swój pokład. Ujrzałam przed sobą trzy sylwetki. Trzy osoby z którymi spędzę te dwa tygodnie. Jedną uzależnioną od facebooka wariatkę, swojego Ukochanego i najmilszego (podobno) człowieka na całym globie. Wzięłam swój podręczny bagaż i kurczowo trzymając w dłoni swój paszport ruszyłam w stronę bramek.

***

Nie jestem zachwycona tym rozdziałem. Tylko odrobinę zadowolona, mam wrażenie, że nie jest spójny... Zastanawiam się do tego z jakiej perspektywy lepiej będzie się to czytać - z perspektywy głównej bohaterki czy pobocznych bohaterów również? Jakie jest Wasze zdanie? ;)

Pozdrawiam serdecznie i dziękuję za te kilka miłych komentarzy, nawet nie wiecie jak bardzo mnie one ucieszyły.